Een week geleden vertrokken we met twee koffers en een rugtas. En op dit moment zijn we al een week onderweg. En eerlijk? Het was heftig. Het was een heftige eerste week.
Laten we eens terug gaan naar een jaar geleden. Midden in de pandemie vertrokken we voor het eerst 6 maanden naar Bali. Toeristen waren eigenlijk niet welkom. Maar onder strenge voorwaarden kon je het land zeker binnen komen. Hierdoor begonnen we met 5 dagen in quarantaine.
5 dagen verplicht rust in een hotelkamer en we konden geen kant op.
5 dagen op bed liggen, hangen, zitten en heel veel Netflix kijken. Die jetlag was er in no time uit.
Dit jaar is alles anders. Zoveel is er veranderd.
Waar we vorig jaar nog terug konden vallen op ons huis. Als het niet zou lukken, zouden we terug naar huis kunnen gaan. Met onze huurders afspreken dat ze op zoek moesten naar wat anders en konden wij weer terug naar ons huis.
Maar we verkochten ons huis. Zomaar terug is geen optie meer.
Een heftig afscheid volgde.
Ons huis nog verder leegmaken.
Tegen iedereen die ons lief is zeggen dat we minimaal een jaar weg gaan.
Maar we zien het wel. De wereld ligt voor onze voeten.
Ik wil niet weg
Op het vliegveld overviel mij ineens een intens gevoel van verdriet.
Ik wil helemaal geen jaar weg.
Ik wil helemaal niet weg.
Ik wil terug naar ons huis.
Ons eigen huis, met alle monsters en al.
Business Class naar Indonesië
Maar we stapten in het vliegtuig. En een dankbaar gevoel viel over mij heen. Want naast dromen najagen, kwam er nog een hele grote droom uit. Op het laatste moment kochten we een upgrade en vlogen we Business class naar Jakarta. Een heerlijke relaxte vlucht volgde, we konden languit liggen en comfortabel slapen.
Onze aankomst op Jakarta was zo anders dan een jaar geleden. Geen militairen meer. Geen eindeloze formulieren die we moesten invullen. Geen lange rijen. Maar binnen 15 minuten stonden we buiten en hadden we onze koffers.
Modus "aan"
We gingen eerst een paar dagen naar Bogor en verbleven in een hotel van een vriend van ons. Eigenlijk stonden we direct ‘aan’. Direct in de vrienden modus; “We hebben elkaar al zo lang niet gezien en er is zoveel gebeurd en we hebben zoveel bij te kletsen”
Niets geen 5 dagen opgesloten op een hotelkamer in onze eigen bubbel…
Nieuwe mensen ontmoeten.
Bijkletsen met oude vrienden
En de jetlag kickte behoorlijk in.
De eerste nachten lagen we elke nacht tussen 12 en 3 uur klaar wakker in bed. Overdag geen tijd om te rusten en woensdag vlogen we in een overvol vliegtuig richting Bali. Zoveel indrukken en geen tijd om alles te verwerken en of bij te komen. We waren moe, beide ook nog eens aan de diarree en heel eerlijk; ik wilde gewoon naar huis.
Maar de eerste week ging voorbij. Beide hebben we 2 nachten weer goed geslapen en de diarree ging over….
Gelukkig op vrijdag arriveerde onze motor en konden we eindelijk op pad.
Vrijdagavond was onze primeur en zaten we voor het eerste te eten met uitzicht op het strand en de zee. En langzaam kwam het besef;
