Genieten en samen helemaal in gedachten
Vanochtend zijn we op de motor naar ons favoriete strand café gereden. Een geweldige co-workers plek aan het strand. Rugtas ingepakt, laptop mee en een ochtend productief gaan werken. We gingen zitten aan ons favoriete tafeltje, volgens de serveerster dan. Zij zei het en ze heeft ook ergens wel gelijk. We zitten altijd aan dit tafeltje. Ze gaf ons niet eens het menu, ze vroeg direct al of we koffie en thee wilden.
We bestelden een chai latte (mijn lievelingsdrankje) en Jeroen een pot verse gember thee. De setting was eigenlijk perfect. Bij het café hadden ze nieuwe theepotten en ik was hier enorm van aan het genieten. We kregen het over een thuis gevoel. Een eigen mok hebben waar we koffie en thee uitdrinken. En die theepot, ja die had ik thuis en dat gevoel mis ik wel. Het heeft iets gezelligs. Thee pot in het midden, thee drinken en kletsen…. En dat was wat er ook gebeurde.
Beide pakten we niet onze laptop. De rugtas bleef dicht. We zaten tegenover elkaar en bespraken eigenlijk de weg hier naartoe. Hoe vertrouwd deze weg eigenlijk is en hoe thuis we ons hier voelen.
De laatste weken, misschien wel maanden waren best wel pittig. We zijn nu bijna 5 maanden terug op Bali. Vorig jaar waren we hier in totaal 6 maanden en toen we terug gingen naar Nederland, besloten we om ons huis te verkopen. Een grote droom die voor ons uit kwam. Voor ons was het echt een gevoel dat het locatie onafhankelijk leven op onze voorwaarden nu echt was begonnen.
Maar toch, terwijl we hier op Bali wonen, vergaten we om te dromen. Of eigenlijk om verder te dromen. Terwijl dat eigenlijk ons grote motto is.
“Blijf altijd dromen.”
Alles wat je droomt, kan je immers waar maken. Het is niet voor niets dat mijn eerste online cursus die ik gemaakt hebt, van DROOM naar DOEN heet.
Het genieten was weg. En beide voelden we schaamte. We zijn potverdorie op Bali en we genieten er niet eens van? De dagelijkse sleur lag weer op de loer. Overdag werken aan onze grote eettafel, tussendoor eten en in de avond Netflix kijken. Niet er op uit. Niet de cultuur en natuur van Bali opsnuiven. Veilig in ons eigen coconnetje.
We gaven de schuld aan ons introvert zijn en namen hier ook een podcast over op. Maar we weten natuurlijk allemaal dat dat een overtuiging is die in ons hoofd zit. Ons brein zal altijd voor het veilige gevoel gaan en zeggen, “Toe maar, je hoeft er niet op uit. Blijf maar lekker thuis en vooral veilig binnen.”
Terug naar vanochtend.
We zaten aan ons favoriete tafeltje en we gingen van ons gesprek over de weg naar het strandcafé, verder dromen. We gingen dromen over reizen. We vroegen ons zelf af wat we liever wilden. Een veilig thuis gevoel? Of op reis en de wereld ontdekken? Nu we terug zijn op Bali, hebben we een thuis sfeer proberen te creëren. Een eigen tafel gekocht. Wat fotolijstjes neer gezet, gezellige kussentjes. Nog een paar beeldjes gekocht en een set Balinese manden waar we spulletjes in kunnen opruimen en het voelt als thuis. Er hangt een gezellige sfeer en er zit iets van ons zelf in. Maar toch willen we reizen. Een gevoel wat we heel ver naar de ondergrond hadden gestopt. We hebben onze baan opgezegd, ons huis verkocht en we wonen op Bali. Voor een ander klinkt dat als reizen. Maar de wereld is groter dan Nederland en Bali. Er is nog zoveel moois te ontdekken. Maar toch, dat gevoel van thuis, dat kwam heel sterk naar voren. Wij zijn heel erg geneigd terug te vallen op het bekende. De wegen in onze buurt kunnen we dromen. We eten altijd bij dezelfde Warung, we werken bij hetzelfde co-workers café en als we een dagje strand doen, huren we een strandbedje bij altijd hetzelfde hotel.
Wordt de stap om weer te gaan reizen en nieuwe plekken te ontdekken dan steeds moeilijker?
Deze ochtend ging de laptop niet meer open. We bleven dromen en zaten zelfs helemaal in gedachten en stil tegenover elkaar. Genieten van het moment. De gedachtes en dromen over nieuwe plekken ontdekken en reizen tot ons nemen. We zaten aan ons lievelingstafeltje en hadden zicht op zee. Dat gevoel dat dit ons nieuwe normaal is geworden verdween en ik genoot van dit moment. Een pot thee tussen ons in, een strak blauwe lucht, zon, zee en strand en dat in november. Diep in gedachte en voor me uit starend ging mijn gevoel over in verwondering. Dankbaar dat we samen voor dit leven hebben gekozen.
En ja, het grote dromen begint langzaam weer. We hebben lol. Het waarom we voor dit leven hebben gekozen komt langzaam weer terug. De wereld is mooi en thuis is waar we zijn.
In december gaan we voor een paar dagen naar Bangkok en dan komen we weer terug naar Bali.
Een eerste reis is weer geboekt. Oké, een bekende plek. We zijn er al een paar keer geweest. Maar niet in dit nieuwe leven wat we nu begonnen zijn. Een locatie onafhankelijk leven op onze voorwaarden. We hebben de tijd om Bangkok te ontdekken. We hoeven niet te haasten, want we hebben maar 3 weken vakantie en we ’moeten’ nog heel Thailand zien. Nee, een stedentripje. Gewoon vanuit Bali, maar we nemen wel de tijd. Slow TRAVEL.
We gaan weer reizen. Hoe, wat en wanneer? Daar gaan we lekker eerst met z’n tweetjes over dromen en schrijven. Maar we gaan reizen en dan gaan we langzaam weer terug naar Nederland.
Langzaam gaat de laptop open
Langzaam doe ik de laptop weer open en kijk ik op mijn planning wat ik nog moet doen. Deze ochtend was nodig. Tijd voor bezinning en in gedachten helemaal stil zijn.
Mijn missie is duidelijk. Locatie onafhankelijk leven op onze voorwaarden. Zodat wij kunnen reizen en werken waar en wanneer we willen. Dat we de financiële vrijheid hebben om de wereld te ontdekken en ons in te zetten voor de meisjes van het Garuda House Bali.
